Vertrek op zaterdag met Turkish Airlines van Brussel naar Istanbul, dan met een binnenlandse vlucht naar Kayseri waar we worden afgehaald en met een minibus naar de uiteindelijke bestemming, 80km verder, Ortahisar gebracht.
In Istanbul vind ik in transit mijn medereizigers die vanuit Parijs vertrokken zijn.
Ondanks alle ontmoedigende commentaren die ik las en hoorde over de betrouwbaarheid en stiptheid van Turkish Airlines verloopt alles vlot, alle bagage is ons gevolgd tot in de kleine luchthaven van Kayseri, onze minibus is nog onderweg maar laat niet lang op zich wachten en een uur later zijn we op onze bestemming. We logeren bij
burgers en we krijgen er onze eerste turkse
maaltijd geserveerd.
Onze gastheer heet Nazim Gürel en heeft een vijftal
kamers ingericht volgens oude turkse traditie met kussens en tapijten maar evengoed met badkamer en toilet.
De nacht was fris, de kamer, een soort gewelf, ook. Om 8h komt de zon op en het ontbijt wordt gebruikt op het
dakterras. Een
turks ontbijt met brood, geitenkaas, yoghurt, olijven, pekmez, druiven en thee, heel veel thee.
We beginnen te voet aan onze tocht. Nazim brengt ons naar de "ranch" waar de paarden staan, via een omweg en we krijgen een indruk van wat we verder mogen verwachten.
Grillige rotsformaties, oude
vroeg-byzantijnse kerken en honderden
duiventillen allemaal uitgehouwen in de rotsen. Duiven bleken vroeger een bron van inkomsten, want de duiven produceerden mest en dat werd verzameld en verkocht.
We arriveren aan de
"Kappadokya Ranch" van Nicolas, ranch is een groot woord, eigenlijk is het een grot met een afdak ervoor. De
paarden zijn allen merries, klein, schraal, taai en pisnijdig naar elkaar. Verschillende hebben beten en kwetsuren van stampen.
Mijn paard heet Bashi, en dat betekent "hoofd". Originele naam voor een paard.
Na het middageten, gegrild schapenvlees, sla en thee, heel veel thee, maken we een
eerste verkenningstocht van een drietal uren in de omgeving.
Dicht bij Ortahisar worden de paarden vastgemaakt voor de nacht
op een weide en wandelen we terug naar het dorp voor een bezoek aan het "kasteel", eigenlijk niet meer dan een hoge rots die uitgehold is als een bijenkorf en waarlangs we via een reeks trappen en ladders naar boven klauteren voor het uitzicht over de omgeving en de zonsondergang.
Het is ramadan voor de moslems en dat wordt bij zonsopgang, rond 5h 's morgens luidkeels en langdurig verkondigd uit luidsprekers bovenop de moskee. Wij westerlingen nemen ongestoord ons ontbijt om 8h als de zon opkomt op het dakterras. Daarna halen we de paarden, zadelen op en beginnen aan onze eigenlijke tocht. Door een landschap dat terecht als werelderfgoed door unicef werd geklasseerd. Rotsen zoals men ze nergens ziet, rotsformaties in verschillende kleuren, bergen als taarten met roze, witte en groene lagen, kerken zo groot als een kathedraal uitgehold in een rots met resten van muurschilderingen.
Rond 14h arriveren we aan de plaats van de piknik waar de volgwagen staat. Ook speciaal. Tapijten om op te zitten rond een lage tafel met de onvermijdelijke samovar voor de thee, heel veel thee, sla, brood en een warme ratjetoe.
Na de siesta wordt de tocht verder gezet. We komen langs een authenthieke karavanserai uit de 13e eeuw langs de zijderoute. Die route is nu een 4-baans autostrade. Een kort bezoek en dan verder. De avond valt hier vroeg en het is donker als we aan onze eerst bivouac plaats komen.
Een tent rechtzetten in het donker, vooral een tent die men niet kent is geen sincure, het lukt maar het kost een paar uitdrukkingen die men niet direkt in de Van Dale vindt, en dan aanschuiven rond het kampvuur voor het avondmaal, soep, noedels met sla en thee, heel veel thee.
Bivouac was aan de boorden van een rivier, de Kizilirmak, en dicht bij het dorp Saridir en dus genieten we weer mee als om 5h het begin van de ramadandag wordt aangekondigd. Het is koud en het ochtendtoilet aan een bron is eerder symbolisch.
Terwijl wij ontbijten hebben wij zicht op de talloze traktoren van de meest uiteenlopende makelei, waarmee mannen en vrouwen naar hun velden tuffen.
Dit is landbouwgebied bij uitstek, heel vlak en een beetje een monotoon landschap waardoor we trekken vandaag.
Bonnie zorgt voor wat afwisseling doordat haar paard plots gaat liggen in een beek en haar een natte broek bezorgt.
De piknik is ook een beetje ongelukkig gekozen, want in de nabijheid van een wespennest en Dominique en zijn paard krijgen de volle laag. Allebei krijgen ze een inspuiting, de ene tegen allergische reaktie en de andere tegen koliek. Gelukkig houden beide er geen nadelige gevolgen aan over.
Tegen valavond arriveren we weer aan de bivouac plaats op een hoger gelegen plateau met enkele handige grotten waarin overnacht kan worden. Het backup team heeft gezorgd voor een pikante soep, noedels en koekjes als desert en thee, heel veel thee.
Gelukkig hebben we de tent goed rechtgezet want 's nachts steekt er plots een hevige wind op die al even plots gaat liggen. Het is trouwens behoorlijk koud 's nachts (1º) en een goeie slaapzak is geen overbodige luxe.
In de omgeving is er weer een dorp en dus hebben we weer recht op een uittreksel uit de koran, luidkeels verkondigd uit de luidsprekers om 5h. De lucht is blauw en het is warm als de zon opkomt. Ons einddoel vanavond is het dorp Uchisar, geen bivouac maar een klein pension. Vanop het plateau zien we in de verte de grote stad Nevsehir maar daar blijven wij gelukkig ver van af. 4-baans autobanen oversteken met paarden is zelfmoord bij ons maar in Turkije kijkt niemand daar van op. Een paar goeie galoppades ontbreken niet, de paardjes zijn misschien wel schriel maar dat blijkt niet uit hun snelheid en uithouding.
We zitten op een hoogplateau en dat levert ons iedere keer mooie vergezichten op de valleien, canyons en dorpen en het landschap verrast steeds door zijn verscheidenheid.
De piknik plaats is in de "vallei van de liefde", een kijk op de speciale vorm van de rotsen verklaart direkt de naam, vandaar gaan we door de "witte vallei". Hier is het de kleur van de rotsen die de naam hier aan gegeven heeft. De zon en de wolken zorgen ervoor dat het aspekt voortdurend veranderd.
Een paar kilometer buiten Uchisar parkeren we de paarden voor de nacht op een stuk weiland. Iedere keer worden ze vastgemaakt aan een lange koord verankerd met een grote ijzeren piket die in de grond geslagen wordt. Op die manier hebben ze elk een stuk bewegingsvrijheid en behendig, zorgen ze ervoor niet verstrikt te geraken in het touw.
Uchisar lijkt van ver op een grillige rotspunt en is zoals Ortahisar gebouwd op een heuvel met vele grotwoningen die meer en meer worden opgeknapt als pension of hotel. De kamers hebben ook hier de vorm van een gewelf maar met echte bedden en warme douches.
En voor een keer geen thee maar een goeie pint bier die er vlot in gaat. Het restaurant vlakbij is dan weer heel typisch met lage tafels, kussens en tapijten. Het eten is lekker, de turkse wijn best te genieten en dan kunnen we zelfs nog 'ns proeven van een "nargile" of een turkse waterpijp en turkse muziek. Al bij al een prettige avond.
De zon is nog niet aan de hemel en het is fris. In de verte zien we een reeks luchtballons opstijgen. Na het ontbijt wandelen we naar de paarden en tegen de tijd dat we er aankomen is het al goed warm.
Vanavond staat er schaap op het menu,levend vers want het staat nu nog vastgebonden.
We beginnen weer aan onze tocht door verschillende valleien of canyons. Verrassend, verschillend, grillig, kleurrijk, een droom voor iedere fotograaf. Göremme is een toeristisch plaatsje, daar trekken we doorheen en dan weer verder door de "roze vallei".
Geweldig wat wind en regen hier presteerden.
Francis, de ex-camera man heeft zijn materiaal meegebracht en probeert de tocht in beeld te brengen om het daarna op dvd te zetten. Een fikse steile klim, te voet, brengt ons happend naar adem op het plateau met een weids panorama over Ortihasar, Uchisar en Urgüp. Overal zijn er fruitbomen en druivenstruiken. Van ver zien we de tenten van onze bivouac plaats voor die avond. Maar van het schapenfestijn is geen sprake. Het beestje was namelijk ontsnapt en de onfortuinlijke Yilman, de begeleider, had er zo'n 3h voor nodig om het te vangen. Op het menu staat linzensoep en rijst. Veel maakt het mij niet uit, want ik ben redelijk moe, heb wat last van buikloop en het is behoorlijk koud. Op het vliegtuig hiernaartoe heb ik een flacon cognac gekocht en die wordt gretig aangesproken door het ganse gezelschap vooraleer ik mij terugtrek.
Goed geslapen en goed uitgerust, geen last meer van buikloop en de temperatuur stijgt merkelijk als de zon aan de horizon staat. Na het ontbijt trekken we verder door de verschillende valleien en we stoppen aan wat vroeger een kloostergemeenschap met kerk was uitgehold in de rotsen kompleet met onderaardse gangen en vandaag herleid tot een schuilplaats voor een schaapherder met zijn kudde. In sommige dorpen wonen ook nu nog mensen in dit soort woningen, getuige de was die er voor te drogen hangt. In dit deel van Turkije is het nog traditie troef, vrouwen lopen rond in zeer traditionele kledij, paard en kar is nog altijd een belangrijk vervoermiddel en in de dorpen waar we doortrekken is landbouw duidelijk de belangrijkste aktiviteit.
Het paard van Françoise glijdt uit op een gladde rots bij een afdaling en paard en ruiter maken een lelijke smak. In de voet van Françoise blijkt een beentje gebroken. Pech. Een beetje later spietst Bonnie zich op een scherpe, uitstekende tak en heeft een diepe wond in haar opperarm. Weer pech. Gelukkig zijn we niet ver van onze bivouac plaats en kunnen beide dames verzorgd worden. Mijn EHBO materiaal komt goed van pas.
Vanavond staat er weer schaap op het menu, en dit keer was er geen ontsnappen meer aan voor het beestje. Gegrild op het open vuur smaakt het verrukkelijk, er is ook gezorgd voor witte en rode (turkse) wijn en dat maakt de maaltijd voor ons westerlingen extra aangenaam. De rest van mijn cognac vervolmaakt het festijn. En dan is er thee, heel veel thee
Een koude zonnige morgen, niet ver daarvandaan is er een bron waaruit lauw water stroomt levend bewijs van de vulkanische ondergrond. Het stoomt in de koude lucht en het maakt het morgen toilet heel wat aangenamer.
We trekken westwaards langs het kunstmatige meer Damsa dat vooral dient voor de irrigatie van de velden. Het terrein is hier heuvelachtiger en er waait een fikse frisse wind. We vergapen ons weer aan de grillige rotsformaties en de verschillende kleurschakeringen in de rotsen gecombineerd met de herfstkleuren van de loofbomen. Het dorp Mustafapaçha was vroeger een geheel etnisch grieks dorp en voor de toeristen is er nog een typisch grieks huis te bezichtigen. We zijn nu niet ver meer van de ranch, een laatste galop en rond 13h komen we er aan. Tijd voor de lunch die ons klaargemaakt werd door Zubadye, een jonge vrouw die ook bij de bivouacs voor de maaltijden zorgde. Jong gehuwd, heeft zij al een zoon van 14jaar die ons vergast op muziek op zijn "saz".
Een bezoek aan de Hamam (turks badhuis) in Urgüp ontbreekt niet op het programma. Een gloeiend hete, stomerige bedoening vooraleer we naar een klein lokaal restaurant gaan voor het avondmaal.
Daarmee eindigt onze tocht in Cappadocie, mijn medereizigers vertrekken morgen zondag maar omdat op zondag er geen vlucht is van Istambul naar Brussel vertrek ik pas maandag en dus heb ik de ganse dag tijd om nog wat rond te lummelen en de tijd te doden. Al bij al een prettige trektocht in een mooie omgeving.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
